Keqpërdorimi i psikologjisë në drejtësi

Âsht një dukuni mjaft e përhapun në Perëndim, ku i jepet randësi psikologjisë për të trajtua çâshtje të drejtësisë, sidomos penale. Rëndom për ndonjë kriminel thuhet se paska qenë i përvuajtur, i keqtrajtuar kur ka qenë fëmijë, etj.

Një qasje e tillë ndaj problemeve të kësaj natyre âsht thikë me dy tehe me të cilën i bie vetes kushdo që e praktikon.

Në radhë të parë, ngjall mëshirë për kriminelin. Pra ai nuk u dashka dënua sepse paska qenë i keqtrajtuem ose i abuzuem si fëmijë. Ose në të kundërtën le të bâhemi zemërgur dhe të mose lodhim kryet nëse ky apo ai njeri paska vuajtun. Më e mira âsht të mos thuhen gjana të tilla për një kriminel. Të gjithë fëmijët vuajnë diçka: dikë e rrah prindi, dikë mësuesi, dikë e rrahin moshatarët, dikush mund të ketë vuajtje a vështirësi për shkak të mungesave financiare, e lloj lloj mungesa tjera. Të mos përmenden vuajtjet e këtyre tjerëve vetëm pse këta nuk kryen ndonjë vepër të dënueshme, âsht absurde.

Në radhë të dytë, i demonizon fëmijtë që vuajnë. Posa shohim një fëmijë duke u keqtrajtuar na shkon mendja: “ky njeri do të bëhet kriminel”.

Cili âsht mesazhi që japim në publik, nëse i ndajmë njerëzit si me thikë në dy grupe: njëri grup që u kënaqën gjithmonë dhe në fund patën sukses, dhe tjetri grup që paska qenë i keqtrajtuar dhe në fund prapë kanë probleme?!

Një mesazh i tillë, âsht i pamoralshëm!