Mirmidonët

Mirmidonët u krijuan nga fuqia e Zeusit. Kur ishulli Egina u godit nga një murtajë, e cila e zhduku tërë popullatën, mbreti i ujdhesës Eaku, iu lut Zeusit që t’a ripopullonte ujdhesën me njerëz. Atëherë Zeusi i shndërroi tërë milingonat e ishullit në njerëz. Ata ndonëse u bënë njerëz ruajtën shumë veçori të veta: ndarja në kasta shoqërore, bashkëpunimi në nivel të lartë, dëshira për punë,vendosmëria në luftë, ndërtimet e thella nëntokësore etj.

Ata njohën Eakun si mbret, ndërsa për vete u ndanë në kasta si dijetarë, priftërinj, ushtarë, punëtorë etj.

Atëherë filluan luftërat pushtuese në çdo cep të botës së atëhershme të njohur, duke ricikluar çdo gjë që u delte përpara: tokë, male, shtëpi, kafshë njerëz etj.

NDËRTIMET NËNTOKËSORE

Mirmidonët ishin të fascinuar me ndërtimet nëntokësore. Nga njëra anë origjina e tyre formike, nga ana tjetër dashuria ndaj ambientit e kushtëzonte këtë lloj ndërtimi. Në vendin e tyre nuk kishte asnjë hekurudhë mbi tokë: poshtë ishte metroja ndërsa sipër bujku mbillte misër. Edhe autostradat, rrugët e tjera, qytetet ishin nëntokësore. Qytetet e tyre nën tokë arrinin deri në 20 mijë banorë. Por mbi qytet kishte fusha të gjelbëra.

Pamje nga një qytet i Bebrykëve Mirmidonë



PLAÇKITJA

Mirmidonët plaçkisnin çdo gjë që gjenin. Ushtarët nuk kishin të drejtë të fusnin asgjë në xhep, me përjashtim të ndonjë trofeu të vogël për çka merrnin leje nga komanda (për këto trofe flasim më vonë në kapitull të veçantë).

Pas fitimit të luftës, mirmidonët çdo gjë e konsideronin të veten: tokën dhe nëntokën, ujërat dhe ajrin, shtëpitë, pyjet, rrugët, qytetet, kafshët deri edhe vetë njerëzit.

Bagëtinë nuk e merrte ushtria për vete, se nuk ka ç’i duhet pasi janë ushtarë e jo blegtorë, as nuk i therrte, por me autorizimin e mbretit ua shpërndante kolonëve blegtorë që vendoseshin në territorin e ri të pushtuar.
Shtëpitë, pallatet, ndërtesat, kishat e xhamitë, gurët e mermerit në varrezat, të gjitha përdoreshin për ndërtime të reja, në stilinm arkitektonik mirmidon. Tullat, tjegullat, thërrmoheshin, përziheshin me çimento, për të ngritur qytetërimin e ri mirmidon
Rrobet e popullit të pushtuar, letrat, fletoret, dokumentet ricikloheshin në fabrikë të letrës, për të prodhuar letër toaleti me to
Veturat e popullit të pushtuar u shpërndaheshin mirmidonëve: ushtrisë e milicisë, familjeve me shumë fëmijë, aristokracisë,
Armatimi ushtarak që kapej nëpër depo të ushtrisë, shërbente për shtim ushtarësh në radhët e ushtrisë mirmidone
Vegla e makina bujqësore, u shpërndaheshin familje bujqësore mirmidone që kolonizonin territorin e ri nëpër fushat pjellore
Ari e sermi që u kapej argjentarëve, bankave dhe rezervave të shtetit të pushtuar, shkrihej i tëri: bëheshin monedha ari e sermi, bëheshin stoli e medaljone që u jepeshin si trofe trimave, sportistëve dhe shkencëtarëve, dhe pjesa më e madhe derdhej në formë tullash, për t’u ruajtur si rezervë
Artikujt ushqimorë të kapur armikut, mirmidonët kishin frikë se mos janë të helmuar prandaj përdoreshin vetëm për të mbajtur gjallë robërit e luftës, ndërsa për vete nuk i hanin
Megjithatë kishte gjëra për të cilat mirmidonët kishin respekt, siç ishin shortet e bukura të pemëve, të cilat vazhdonin t’i kultivonin bujqtë mirmidonë edhe pas pushtimit dhe vendosjes në vend, si dhe lloja të caktuara kafshësh shtëpiake që i ishin përshtatur klimës vendëse për shekuj me radhë. Mirmidonët nuk sulmonin kafshët e egra as nuk i gjuanin, as gjatë luftës e as pas luftës.

Mirmidonët nuk digjnin asnjë libër nga bibliotekat e vendësve, përkundrazi gjatë marrjes së një qyteti gjëa e parë që bënin ishte një njësit ushtarak të vendosej te biblioteka dhe të mos lejonte as hyrje as dalje. Pas luftës ato përktheheshin në mirmidonisht për nevoja studimi.

SHKALBALTËT

Shkalbaltët ndaheshin në dy lloje: mashkullorë dhe femërorë

Shkalbaltët mashkullorë përdoreshin për pesë funksione:

Punë fizike – bujqësi, ndërtime të mëdha publike (kështjella, piramida tetëkëndëshe, pallate, labirinte, faltore, rrugë, hekurudha dhe qytete nëntokësore), xeherore, gurthyes etj.
Rekrutë – mish për top, u jepnin të pinin lëngje herbale që u humbnin kujtesën pastaj i flisnin te veshi “ti je mirmidon flijohu për ne” dhe kështu bëheshin batalione të tëra të bindurish nga këta shkalbaltë
Gladiatorë – shkalbalti ishte thjesht një formë e avancuar e kafshës shtëpiake prandaj përdorej edhe si gladiator: në vend të gjelave që kacafyten këtu kemi dy shkalbaltë që luftojnë mes vete me shpata ose me ndonjë armë tjetër, për argëtimin e mirmidonëve
Blatim – u blatoheshin zotave, në shenjë falënderimi
Ushqim për bisha – p.sh. në kopshte zoologjike, luajve, krokodilave etj
Shkalbaltet femërore kishin përdorime tjera dhe më diverse:
Gra – që në momentin e përfundimit të luftës këto bëheshin gra për vejanët mirmidonë, këto zakonisht ishin të virgjëra
Konkubina për aristokracinë mirmidone
Gjidhanse për fëmijtë e grave mirmidone – në rastet kur gratë mirmidone kishin shumë fëmijë e nuk i ngopnin dot; gjidhënia zgjaste deri në moshën 5-vjeçare
Masazhere të cilat ndahen në dy lloje: masazhë relaksuese dhe fizioterapeute, ndërsa sipas kastës që i shërbenin ndaheshin në masazhere të aristokracisë, të ushtrisë dhe të puntorëve
Valltare – që ndaheshin në tri lloj: valltare baleti, që tani duhej ti përshtateshin opusit të ri të baletit mirmidon, valltare popullore për dasma e festivale mirmidone, dhe valltare private për mbrëmje për aristokracinë
Këngëtare – ato që kishin zë të bukur, u mësohej mirmidonishtja dhe këndonin këngë mirmidone dhe u ndalohej gjuha e vet.
Shërbyese – vajza të reja, të bukura, shërbenin për të mbushur brinat me venë mjalti, të sillnin ujë, shërbenin ushqimin etj.
Robëresha intelektuale – këto shërbenin vetëm në lëndët matematike-natyrore që nuk ndërlidheshin me politikë, si mësuese, shkencëtare etj
Pastruese


PLAÇKITJA NË MEGIDO

Kur pushtuan Megidon mirmidonët përfituan një plaçkë të pasur:

34.000 shkalbaltë
924 karroca luftarake
2238 kuaj e pela
2140 gjedhe
22.500 dhen
113 mijë bukë
200 pajisje luftarake të plota
210 kg, ar, serm dhe gurë të çmuar
TROFETË

Trofé është ai lloj plaçke që ka vlerë simbolike që përkujton krenarinë dhe fitoren.

Trofetë në të kaluarën e largët merreshin edhe në gjueti si p.sh. koka e kafshës, lëkura e regjur, brinat, dhëmbi i ujkut a i derrit, ose edhe vetë kafsha e balsamuar ishte një trofe, por që nga sundimi i mbretëreshës Artamite, gjuetia u ndalua rrptësisht përveç rasteve të vetë-mbrojtjes prandaj bashkë me të u zhdukën edhe trofetë e këtij lloji.

Vetë flamuri i mirmidonëve ishte një kulshedër e improvizuar e ngulur në hu, që shërbente si trofe i zotit të tyre Kalorësit në luftë kundër Kulshedrës.

Në dyluftimet me grusht që bënin dy luftëtarë mirmidonë, pranë tyre vendosej mbi një platformë, një armë e caktuar si trofe: shpatë, thikë e stolisur, etj., dhe fituesi i përleshjes e fitonte trofeun.

Në luftë ushtarët ndonjëherë mund të mirrnin si trofe ndonjë gjë të vogël, nga plaçka e armikut. si pushkë, orë dore, robëreshë, flamur i armikut, cigarishte të çleibarta, pishtole etj.
Në pronësi të ushtrisë kalonin këto trofe: topat, tankset, ndonjë flamur etj.
Pas luftës në Megido, mbreti i mirmidonëve mori si trofe: armaturën dhe armët tjera personale të mbreti të mposhtur, karrocën e tij mbretërore dhe tendën e tij mbretërore.
Mirmidonët kur vranë mbretin çifut Saulin, trupin e tij e varën në gozhda në muret e faltores së Dagonit, ndërsa armët e tij u varën në muret e faltores së Astartes
Por trofeu më i lavdishëm ishte vetë Froni i Hekurt i cili u punua i tëri me armët e kapura armikut, kryesisht AK47, por edhe një pakicë me lloje tjera. Të gjitha pjesët e hekurta (tytat etj.) u farkuan mes vet me një hekur të shkrirë, ndërsa kondakët e drunjtë shërbyen për t’i punuar ulësen dhe mbështetësen e drunjtë për shpinë.




Trofej të ndryshëm dërgoheshin si dhurata nëpër faltore dhe orakuj
Trofej ishin edhe pjesë trupi që kërkoheshin në gjueti armiqsh, për të dëshmuar numrin e armiqve të vrarë: hundë, veshë, koka, kur lufta merrte përmasa të mëdha në të kaluarën.
Në lojërat e Nymfeut dhe Naas, trofe ishte një kurorë dafine
Edhe Skenderbeu kur fitoi luftën mbi frëngët në mbrojtjen e Napolit, mori si dhuratë nga plaçka e luftës:

Qytetin e Tranit
Dy kështjella në pozicion strategjik dhe mirë të fortifikuara
Dhurata, ushtarake, armë, kuaj me pancira, ar dhe serm
Në këto vendbanime u vendosën shumë mirmidonë që ishin baza për kolonizimin e mëtejmë, ku e ruajtën gjuhën për shumë shekuj
ÇAJRAT HERBALË

Mirmidonët njihnin mirë bimët me llojet e ndryshme të tyre si mjaltëse, helmuese, mjekësore, vdekjeprurëse, narkotike etj. Pjesët e ndryshme të këtyre bimëve, rrënjë, kërcenj, lëvore, gjethe, lule, frute, fara, shërbenin për të pordhuar lëngje, shurupe, çajra, alkoole, uthulla të llojllojshme, që u shërbenin për qëllime të ndryshme. Ata njihnin edhe të gjitha llojet e helmeve të insekteve, gjarpërinjve, shkorpionëve dhe pikëloreve, dhe kombinimet mes tyre dhe e dinin se çfarë efekti arritej me secilin prej tyre.

Siç e përmendëm më parë njihnin lëngun herbal për të shpërlarë trurin e shkalbaltëve por njihnin edhe lëngje tjera herbale: për të forcuar plakun sa të jetë i aftë të bëjë luftë si djalë i ri, shurup kamomili për gjumë të qetë, çajra që kthenin pjellorinë te njerëzit sterilë, çajra bimorë në përzierje me qumësht blete për zhvillim të shpejtë sidomos për bilderët, përzierje çajrash për ngritje të aktivitetit trunor, përzierje opiumi e helmarine kundër dhembjeve etj.

PUSHIMORET

Mirmidonët ndiqnin disa lloj pushimesh mjekësore:

Rrezitja në bjeshkë që mbante shëndetin për 3 muaj
Larja në banja termale që mbante shëndetin për 6 muaj
Rrezitja në ranishte (plazhë) që mbante shëndetin një vit
Banjat ishin të llojllojshme:

Ujërat e tharpta, ndërtoheshin si kroje me dy qepa: njëri për fshatarët aty pranë dhe tjetri për fabrikën që mbushte shishet dhe e shiste.
Uji i nxehtë, ndahej në kategori sipas temperaturës, nga 36° deri në 68°, dhe secila kategori shëronte sëmundje të caktuara. Territori bërthamë i mirmidonëve ishte i pasur me ujëra të nxehtë, ku shpesh qëndronin për strehim gjithë dimrin në raste luftërash.
Ujërat radioaktivë, që bëheshin të tillë si pasojë e kobaltit radioaktiv nëntokësor, kjo nuk e dëmtonte aspak njeriun përkundrazi është vërejtur se njeriu duke u larë në këto ujëra fiton imunitet ndaj radioaktivitetit, prandaj mirmidonët janë të vetmit që futen në Çernobil pa kurrfarë veshjesh mbrojtëse.
Avuj nëntokësorë kryesisht për sëmundje të frymëmarrjes dhe mushkërive
Baltë, për lëkurë ose për sëmundje të eshtrave
Me gjithë këtë pasuri mirmidonët nuk zhvillonin turizmin. Konsideronin se këto janë pasuri që zotat i kanë krijuar vetëm për ta dhe kështu jeta ishte më e mirë.


USHTRIA

Ushtarët mirmidonë gjatë gjithë kohës së luftimeve duhej të ishin të dëlirë, në mënyrë që ta fitonin luftën. Ndalohej mbajtja e konkubinave nëpër shatore. Kjo shihet edhe në ditët e sotme ku mirmidonët dalin fitues në çdo sport luftarak si boksi, xhudo etj., por nëse të huajt duan të fitojnë garën atëherë rivalit mirmidon ia dërgojnë si dhuratë një konkubinë një natë para garës, dhe duke qenë kështu i shterrur nga fuqitë e veta të nesërmen nuk mund të bëjë luftë.

Ushtarët ishin tri lloje:

Ushtria e rregullt, që pak a shumë ishte ekuivalente me kastën ushtarake (Kshatriya apo Kalorësit), kjo ishte bërthama e Ushtrisë. Këta caktoheshin si ushtarë në rini, në bazë të aftësive dhe prirjeve të tyre që çmoheshin, si fuqia fizike, trimëria, shkathtësitë e ndryshme fizike dhe të përdorimit të armëve. Ushtari i takonte për jetë kastës së tij.
Ushtria e pleqve, konsiderohej si më pak e dëmshme të rrezikohej se sa djemtë e rinj. Nuk shikohej mosha se sa fakti nëse djali i tij të ketë arritur moshën 20 vjeç. Kjo bëhej me qëllim që djemtë e rinj të mos vdisnin pa lënë pasardhës, burrat të mos linin fëmijë jetima, ndërkohë që këta që i kishin fëmijët e rritur, kishin kryer ciklin e vet jetësor, dhe vdekja e tyre nuk linte keq njerëzit ashtu siç ndodhte me vdekjen e një të riu. Është llogaritur që një popullatë ka afër 15% të njerëzve, meshkuj mbi 40 vjeç. Ky numër e kompenzon edhe ndonjë dobësi për shkak të moshës sepse është numër i madh.
Rekrutët e rinj gjatë shërbimit ushtarak, kjo bëhej në moshën 19-20 vjeç, dhe ishte shërbim ushtarak intensiv. Këta nuk luftonin se ishin të rinj, por shërbenin si roje në njësitet e vrojtimit dhe alarmimit, ndërsa në kohë lufte edhe në prapavijë ku nuk kishte rrezik vdekjeje.

EUGENIKA

Mirmidonët pastronin racën e vendasve përmes një projekti të quajtur Lebensborn. Lebensborn ishte një lloj ndërtese e madhe ku grumbulloheshin shkalbaltet (robëreshat) serbe, ose turke, greke, bullgare a çfarëdoqofshin. Aty çiftoheshin me mirmidonë. Fëmijët e lindur ishin me gjenetikë 50% mirmidonë dhe 50% të huaj. Këta fëmijë ishin vetëm vajza sepse Mirmidonët caktonin gjininë e fëmiut sipas planit të tyre, me anë të një lëngu herbal që ishte përzierje e 7 bimëve të ndryshme me helm gjarpëri dhe që lihej nën fermentim alkoolik për 280 ditë. Këto vajza pasi rriteshin çiftoheshin me Mirmidonë, duke dhënë një rezultet prej 25% adn e huaj dhe 75% adn mirmidone. Më pas vajzat e brezit të tretë që ishin vetëm 12.5% të huaj shpërndaheshin nëpër shtëpi të ndryshme mirmidone ku martoheshin, dhe jepnin fëmijë me rezultat vetëm 6.25% adn të huaj, që ishte përqindje e tolerueshme për standardet mirmidone.

Por jo vetëm kaq!

Mirmidonët që shërbenin për çiftim në Lebensborn ishin të përzgjedhur sipas standardeve racore mirmidone: pigment të hapur në lëkurë, sy, flokë, shtat të gjatë, inteligjencë, imunitet ndaj sëmundjeve, dhe veçori tjera që shqyrtoheshin me imtësi.

Duke shpërndarë frytet e këtyre çiftimeve nëpër shtëpitë mirmidone për t'u martuar si nuse, ndikonte që në popullatë të shtoheshin veçori të tilla.

GJOBAT

Mirmidonët kanë pezulluar plotësisht praktikën e gjobëvënies. Ata kanë pasur dy arsye për këtë.
Në radhë të parë për të qenë sa më afër drejtësisë, dënimet duhet të jenë të drejtuara ndaj individit që ka kryer veprën penale, ndërsa gjoba si ndëshkim prek tërë familjen. Nëse i merren kaq apo aq para babait, atëherë i janë marrë edhe fëmijëve të cilët ai i mban. Ndërkaq dënimi me burgosje prek vetëm kundravajtësin.
Së dyti gjoba mund të bëjë që diferencimi ekonomik mes njerëzve të shkaktojë edhe ndryshime në mënyrën e ndëshkimit: të varfërit në mungesë të të hollave për të paguar gjobën, do të shkojnë rregullisht nëpër burgje, ndërsa milionerët do të bëjnë qejf duke shkelur ligje e duke paguar gjoba që për ta janë asgjë fare.

Kësisoj praktika e gjobëvënies nuk ekziston mes Mirmidonëve, ndërsa nuk është e rrallë të shohësh të pasurit në burg për shkelje edhe më të rëndomta, shpesh herë në të njëjtën qeli me të varfërit.

UJDHESA SHËMBËLLTYRË

Autorët e sistemeve ideale, të paktën të menduara prej tyre si të tilla, gjithnjë kanë përdorur ujdhesat si shëmbëlltyra, sikur për të dashur me këtë të simbolizojnë veçantinë e shtetit "të tyre" nga shtetet tjera, kjo pasiqë ujdhesat ndahen qartas me anë të detit. Platoni shkroi për Atlantidën, Thomas Mori për Utopinë, ekonomistët për ujdhesën e Robinson Cruzos, dhe Hylltari për Eginën e Mirmidonëve.

HYLLËZATAT

Hyllëzatat janë ndërmarrje të mëdha luftarake me frymë fetare, që bëhen në simbolin e Hyllit. Hyllëzata më e madhe numerikisht ka qenë ajo e Popujve të Detit, ku edhe vetë Mirmidonët morën pjesë. Nuk dihen numrat e saktë, por popullata të tëra u dyndën kundër Azisë, me qerre dhe me anije, burra, gra e fëmijë, duke bërë ndryshime rrënjësore atje në të gjitha aspektet e jetës.

Ndërsa hyllëzata më e gjerë territorialisht dhe me rëndësinë më të madhe gjeostrategjike ishte ajo e Lekës së Madh, me mbi 32 mijë hylltarë, që ndiqnin nga pas me fanatizëm prijësin e tyre. Rëndësia e kësaj hyllëzate qëndron në shumë pika:

- Ribashkimi i Sibyllave të Lashta në një sistem të vetëm, ashtu siç ishin më parë, me në krye Sibyllën e Dodonës. Në këtë kohë vtëm Sibylla e Dodonës ishte e lirë dhe e pavarur dhe nën drejtimin e Mirmidonëve. Të tjerat ishin shkëputur nga Lidhja. Sibylla e Delfit ishte nën ndikimin grek, por kjo u bashkëngjit pasi hylltarët çliruan hapësirën jugore të gadishullit. Më pas çliruan me radhë Sibyllën e Trojës, Erythrës dhe Samosit, dhe pasi kaluan në lindje, sibyllën e Libisë (në oazën Siva) e cila parashikoi që Leka do të bëjë pushtime të mëdha, sibyllën e Palestinës e cila drejtohej nga një familje e lashtë nga fisi filistin, dhe sibyllën e Babilonit, e cila poashtu drejtohej nga një familje e veçantë me prejardhje pellazge. Por Leka i Madh nuk arriti të fusë në këtë sistem edhe dy sibylla tjera: Sibyllën e Kumës, dhe atë të Tiburit që të dyja gjendeshin në Itali; pasiqë kur po përgatitej për të çliruar Italinë vdiq, ndërsa hyllëzata u ndërpre.

- Shkatërrimi i shtetit pers dhe me këtë i rrezikut aziatik-jevgjit-semit. Thënë të drejtën sundimtarët persë ishin arianë të posaardhur në Iran, dhe ende pa e pushtuar siç duhet Iranin ku ishin vendosur vetë ata u nisën për të pushtuar territore tjera. Por rreziku racor qëndronte tek turmat që këta i kishin vënë përfundi vetes, si ushtri të panumërta, që me vetë masën e tyre të madhe shërbenin për të pushtuar çdo gjë që u dilte përpara. Problem paraqiste përzierja e tyre me vendësit, gjë që sillte deri te humbja e vetive racore vendëse, duke krijuar një racë të re hibride që sillte deri te zhdukja e racës së vjetër. Shteti pers u shkatërrua përfundimisht dhe këto dyndje të ushtrive jevgjite u ndërprenë.

- Ndërprerja e racës mongole (gogë dhe magogë). Leka i Madh ndërtoi një mur të madh me tulla të kuqe në territorin e sotëm të Kazakistanit për të ndalur hovin e racës mongoloide (turq, mongolë, e të tjerë), që të mos vinin këtej. Në atë kohë Mirmidonët nuk ishin të rrezikuar nga afrikanët sikur sot, por nga dyndjet e lindorëve, kryesisht jevgjitët e hapësirës indo-iraniane dhe mongoloidët e verilindjes. Muri i ndërpreu dyndjet e turqve dhe mongolëve për një kohë bukur të gjatë.

- Krijimi i një shteti të madh për racën e vet, në mënyrë që të sundonin botën dhe përfundimisht të vendosej "Pax Myrmica". Kudo u vendos pushteti i mirmidonëve, flitej gjuha e tyre dhe mbillej kultura e tyre, zbatoheshin ligjet e mirmidonëve.

- Përdorimi i "hambarëve" të Egjiptit dhe Mesopotamisë, si territore pjellore që të prodhonin mjaftueshëm të ardhura nga bujqësia dhe blegtoria, për mbajtjen e një elite shkencore që do të sillte rezultate të mëdha në shkencë. Shkencëtarët e Aleksandrisë mbaheshin si zogjtë në kafaz, me të gjitha të mirat, por prej tyre pritej punë e parreshtur. Dhe rezultatet në zhvillimin e shkencës nuk munguan.

- Eksplorimi i të panjohurës. Mirmidonëve u interesonin tokat tjera, çka mund të kishte në to, lloje të reja mineralesh, bimësh, e kafshësh; mënyra të reja jetese.

Mirmidonët janë të përpiktë dhe shumë rigorozë në ruajtjen e tokës pjellore. Asnjë ndërtim nuk lejohet në tokë pjellore, me përjashtim shtëpia e bujkut, por edhe kjo bëhet gjysmë nën dhe, dhe mbulohet me dhe e mbillet bar mbi çati, e kjo pastaj lidhet me tokën si një tërësi e pandarë.
Rrafshinat, fushat, luginat, shërbejnë kryesisht për bujqësi për disa arsye. Aty erozioni për mija vjet me adhë ka dërguar humusin nga viset më të larta duke e grumbulluar në viset më të poshtme, prandaj janë më pjellore. Temperaturat janë më të larta në vise të ulëta, pra më shumë mundësi për bimë. Mundësia për ujitje sidomos me rënie të lirë të ujit është më e madhe në viset e ulëta. Edhe pjerrësia është më e vogël prandaj puna bujqësore më e lehtë.



Prandaj mirmidonët nuk ndërtojnë asgjë në tokat fushore-rrafshinore. Kur mirmidonët pushtojnë një vend tjetër, dhe shohin se fusha pjellore është shëndrruar në metropol i mbushur me asfalt, hekurudha, qytete, ndërtime, kompani biznesi, e gjëra tjera kësodore, atëherë nevrikosen së tepërmi, i rrënojnë që të gjitha i nxjerrin me themel, dhe materialin ndërtimor e fusin në gurthyes, e thërrmojnë në copa më të vogla të cilat pastaj i fusin në beton duke bërë mure të reja në vise më pak pjellore.

Pra, mirmidonët kanë dy zgjidhje për ndërtime: ose në vise të larta mbidetare ose nën tokë.

Nën tokë, bëhen shumica e rrugëve të asfaltuara për relacione të gjata, hekurudhat, fabrikat, qytetet (shih posti #1), e poashtu mbi tokë, në vise të këqija bëhen ndërtime, p.sh. në bjeshkë e kodra që kanë terren guror e shkëmbor, shërbejnë kryesisht për ndërtime.

Nuk është çudi që të shohësh një fushë të gjelbëruar plot grurë, misër, bar, lulediell e bimë tjera, ndërsa poshtë tyre 3 metra nën tokë gjendet hekurudha nëntokësore.

Qytetet mbitokësore që ndërtohen nëpër bjeshkë shkëmbore, sikur në kohërat e lashta, lidhen mes vete me rrugë që poashtu nëdrtohen në të njëjtin nivel, dhe këto sipas terrenit mund të kalojnë në tunel, viadukt, ose mund të gërryhet mali aq sa kërkohet për hapjen e rrugës.

Në ndërtimin e viadukteve përdoren qemeret. Zakonisht viaduktet bëhen në dy kat: rrugëa e poshtme shërben për mjete të rënda, kurse e sipërmja për këmbësorë, bicikleta dhe motorrcikleta.

SOCIOBIONIKA

Për të kuptuar këtë term fillimisht le të shpjegojmë ç'është bionika. Bionika është shkencë që studion modelet e ndërtimit të trupave të gjallë (kafshë apo bimë) dhe këto modele t'i përdorë për të zhvilluar teknologjinë. Kësisoj syri i një lloj bretkoce ka shërbyer si model për një radar të përsosur, këmbët e bretkocës si model për perajkat e notit, trupi i peshkut si model për nëndetëse, trupat e kandrrave fluturuese për helikopterë dhe aeroplanë etj.

SOCIOBIONIKA ndërkaq është pak a shumë si bionika, por që përqëndrohet në fushën sociale. Ne mësojmë nga këto shoqëri që janë të vjetra 150 milionë vite evolucion. Mësojmë nga modelet e tyre. Modelet mund të jenë të thjeshta që mund t'i dijë gjithkush, por fitorja e këtyre modeleve në luftë me vështirësitë e mbijetesës e bën modelin të vlefshëm dhe e rrit besimin tonë në këto modele.

LIGJI 1: në luftë dërgohen ata që ashtu-kështu janë afër vdekjes. Këtë e folëm më sipër kur treguam për zakonin e mirmidonëve për të dërguar në luftë të vjetrit ata të cilëve u janë rritur djemtë. Mirmidonët u skandalizuan kur dëgjuan se njerëzit dërgojnë në luftë djemtë e rinj - "ne që kemi origjinë nga thenglat, nuk veprojmë në mënyrë aq idioteske" - tha njëri ndër ta. Shekuj më vonë sociobiologu i famshëm E. O. Wilson do të shkruajë: "Thneglat dërgojnë në luftë gratë e vjetra, kurse njerëzit i dërgojnë djemtë e rinj". Duke dërguar në luftë djemtë e rinj njerëzit i shkaktojnë vetes mjaft dëme: gra të veja, fëmijë jetimë që duhet t'i mbajë shteti, prindërit pleq poashtu t'i mbajë shteti, rënie e numrit ë fuqisë punëtore etj. dhe në plan afatgjatë kjo shkakton shterrimin e fuqisë luftarake të një populli. Ndërkohë që ata që dërgojnë të vjetrit në luftë (siç bënte Serbia më '98-'99 që dërgonte kryesisht veteranët 40 vjeç e sipër), i ruan djemtë e rinj, dhe derisa radhët e të vjetërve shterrohen nga luftërat, djemtë e rinj, burrat plaken dhe futen në radhët e pleqve duke i mbushur ato radhë, dhe kështu ushtria asnjëherë nuk mbetet pa ushtarë.

LIGJI 2: ruhen të fshehur ata që vlejnë për mbarë shoqërinë. Një gjë e tillë mund të aplikohet në dy mënyra: metaforikisht dhe literalisht. Në shoqëritë eusociale ruhet mbretëresha, pasiqë ajo pjell vezët, mbahet në brendësi të folesë, sa më thellë dhe e rrethuar nga roje-individë sterilë që për vete nuk pjellin. Tek njerëzit riprodhimi është i njëjtë për të gjithë, por njerëzit dallojnë për kah idetë, inteligjenca, imagjinata, kreativiteti etj. Nuk është e rastit përse oligarkët botërorë, nuk dalin hapur asnjëherë, ne shohim vetëm veglat e tyre, kurse vetë ata rrinë fshehur dhe bëjnë plane kundër njerëzimit. Poashtu nuk është e rastit përse udhëheqësi i një shoqërie tejet të suksesshme si asasinët, Hasani Sabah, kishte dalur vetëm dy herë në jetën e tij, jashtë dhomës apo zyrës ku ai punonte. Ai rrinte mbyllur dhe bënte plane për shoqërinë e tij. Shqiptarët do të duhej për shembull ta ruanin një njeri si Ukshin Hoti. Mirmidonët u patën skandalizuar kur dëgjuan se njerëzit kërkojnë që udhëheqësi të marë pjesë në luftë me pushkë në dorë. "Këta idiotë i duan vdekjen prijësit të tyre, dhe kur u vdes prijësi pastaj nuk ka kush i udhëheqë, nuk ka kush t'u bëjë planet e shtetit, dhe kur nuk e do nanën pastaj e do njerkën, prandaj pushtohen nga të huajt". Një tjetër mori shembull shahun, duke thënë se mbreti mbahet i ruajtur kurse janë piunët ata që dërgohen në vijat e para të frontit. Një tjetër tha se në luftë një ushtar më pak a më shumë nuk çon fare peshë, sepse ke me qindëra mijëra ushtarë, por një gjeneral më pak a më shumë e ndërron krejt fatin e luftës. Sipas tij, udhëheqësi i lartë nuk ka pse të luftojë, për këto gjëra kemi ushtarët, udhëheqësi ka punët e veta. Prandaj sipas tyre është çmenduri irracionale e njerëzve që nuk ia dinë për nder,, përkundrazi e quajnë 'coward' një udhëheqës që ka kryer punën e vet për çka e ka caktuar fati apo natyra e kjo është udhëheqja, menaxhimi i shoqërisë planfikimi i çdo gjëje.

Në formën e dytë, literale, i bie që duhet të ruhen femrat si faktor riprodhues. Sipas studimeve shkencoire neandertalët u zhdukën sepse gratë e tyre mernin pjesë në gjueti së bashku me burrat. Ngjashëm Shotë Galica nuk la asnjë fëmijë pas vetes, për shkak të jetës së trazuar vazhdimisht në luftë. Sipas këti rregulli i bie që femra duhet të qëndrojë e fshehur e evakuuar nga zona e rrezikut të luftës, kurse është gjinia mashkullore ajo mban barën e luftës.

LIGJI 3: kur nuk mundesh vetëm bashkohu me të ngjashmin. Sociobiologët kanë vërejtur ngaherë një dukuri interesante te shoqëritë eusociale si bie fjala ajo e grerëzave: ndonëse në pranverë fillojnë jetën si mbretëresha, ato nuk themelojnë secila një koloni më vete për shkak të rrezikut që të dështojë, por bashkohet me të ngjashmen e saj. Studimet kanë treguar që të shumtën e rasteve ato bashkohen me të afërmet sidomos me motrat biologjike. Ato heqin dorë nga statusi i mbretëreshës, heqin dorë nga riprodhimi dhe ndihmojnë motrën që të shumohet. Duke bërë këtë gjë, ato ndihmojnë në prodhimin e shumë individëve që përmbajnë afro 1/4 e gjeneve të tyre. Por për to më mirë është kjo se sa të dalin koloni më vete dhe të dështojnë e të mos lënë asgjë pas vetes!
Tek njerëzit ky model aplikohet në rastin e grupimeve ideologjike. Prandaj nuk është e rastit pse oligarkët botërorë u ofrojnë njerëzve demokraci, fjalën e lirë etj. Njerëzit janë aq adiktivë në "lirinë" dhe "pavarësinë" e tyre sa që nuk e shohin se po dështojnë, dhe bëhet fjalë jo për dështim dosido por për dështim të jetës! I njëjti ligj vlen edhe për njerëzit: është më mirë të bashkohen pas dikujt që është i ngjashëm me ta në ide, t'i ndihmojnë në ngritjen e grupit, se sa të rrinë të pavarur në facebookun e tyre por të dështojnë për tërë jetën! Duke ndihmuar të ngjashmin, ata ndihmojnë në realizimin e ideve që deri diku (p.sh. 30-40%) janë të tyre, se sa të qëndrojnë si fejzbukistë të pavarur e t'u shkojë jeta pa bërë gjë.