Tung Pleurat,
Nisma juaj per te kremtue pranveren eshte e admirueshme. Duke u kthyer prapa ne kremtime te tilla, kuint-esenca e peligrinazheve te tilla asht misherimi i njeriut me natyren ne nje vend ku njeriu kupton fuqite shperthyese te nje stine qe po afron. Ne kohen e kaosit e shkaterrimit urban, kjo asht paksa e veshtire. Zakonisht me te pelqyeshme jane ato vende malore, mundesisht sa me larg 'qyteterimit' urban. Per fat te mire nder ne, majat e maleve (si pikat me te paarritshme) jane ruajtur me mire. Zakonisht aty ku perfundon pyllezimi ndodhet ndonje lirisht ose pllaje e rafshet, nje vend i perkryer ky per clodhje por edhe per kushtime, cfare kerkon nje peligrinazh kremteje per pranveren. Nga nje vend i tille, pelegrini me mire se kudo tjeter kupton fuqine e jetes, aty ku shqitet me qarte se kudo tjeter dita prej nates e aty ku kuptohen me mire thellesite e tokes, ajrit e ujit. Ne qofte se ju dhe shoket tuaj jeni ne Gjilan, atehere shtrengojuni mire e mesyni ne malet e Sharrit, ku pika e larte e Bistres do te ishte e perkryer per te tilla kremte. Aq me mire sikur ju te vazhdonit (e besoj qe entuziazmi rinor ua lejon) neper kurrizin e kreshtave malore deri ne Luboten, aty ku cdo vere behen kremte autoktone te shqiptareve.