ARNAUT OSMANI

ARNAUT OSMANI

Lum për ty, o i lumi Zot!
Ça ka ba Arnaut Osmani?
Dymbdhetë shokë i ka bashkue
n'bjeshkë të nalta trimi ka dalë
dymbdhetë agët shkjetë ja kanë nxanë

jau kanë shti bugagijtë n'kambë
n'burg nandë vjet i paskan lanë.
Shka ka qitë krajli e i ki pvetë:
-- I cili jush sarajet mi dojtë?
at'herë foli Sokol Halili:

-- Un n'at çetë, krajl s'jo kenë.
Qysh ka folë ai Osman Aga i ri?
-- Pash nji zot krajl, qi t'ka dhanë
kurrkand n'qafë ti mos me marrë
vetë sarajet t'i kam djegë

vetë un kullat t'i kam shembë
edhe landët un t'i kam pre.
Kqyr ça tha Krajle Kapetani!
-- Mirë se kullat ti m'i dogje
gjanë e mallin ku ma çove?

-- Tanë n'Jutbinë, krajl, t'i kam çue.
-- Babë e nanë ti ç'm'i bane?
-- Tha, n'Jutbinë të dy i kam çue
n'dorë t'telallit i kam qitë
kurr i grosh s'kam mujtë mej shitë

qajren vedit për ta s'ja dita
n'zyft e n'peshkve, krajl, t'i leva
nuri, krajl, un të dy i dogja
si zanat qi lufta e ka pasë.
Ç'kish qitë krajli e kish thanë:

-- Shum hejdi, agaj, due me u bá
thellë në burg un due me u shti
dritë as diell mos t'u shof me sy.
Jau ka shti bugagijtë në kambë
sall gjasht vjet tek kenkan ba

edhe mbushën dymbdhetë ditë e net
flet Osmani me shokë të vet:
-- I madhi Zot, shokë, u vraftë
mot tuj shkue e forca tuj u lanë
tuj u plakë e mendja tuj u lanë

tuj u plakë e mnera tuj u hi
si s'ma msuet mue nji kopilí
si të dalim prej ktij burgut të zi.
Sa mirë shokët Osmanit i kanë thanë:
-- Se shko moti, forca s'na ka lshue

se jem plakë, mendja s'na ka lanë
se jem plakë, mnera s'na ka hi
por s'po ka kush nesh ban ndoj kopilí;
provë të madhe krajli ka me ba
n'qafë vedin kemi për me marrë.

Be në Zotin Arnauti m'ka ba:
-- N'shtatë furra t'kuquna me m'shti
qerpiku i synit nji herë s'ka me m'u dridhë
por, a di shka, more shokët e mij
po provoj sonte me u shtirë

kesh se deka mue m'ka ardhë
se ishalla n'dhe gjallë po m'shtinë;
sa të vijë koha për mjesnatë
merrni brimën tuj piskatë
kur t'vijë koha nëpër dritë

merrni brimën tue bërtitë
nisni brimë e nisni gjamë
qi me u ndie krajli n'saraj.
Kambët Arnauti m'i ka shtri
m'i ka mbledhë ai duert mbi parzëm

m'u kanë mbledhë shokët për rreth tij
po rreshtohen tanë për i rresht
kanë marrë brimë edhe piskamë
kanë nisë gjamën tuj gjamue:
-- Mjeri u për ty, vlla i em, o vlla!

Kur kanë lshue gjamën e tretë
i ndien krajli në odë të vet
i ndien krajli e po pëvet:
-- Ç'kini ju, more rob t'tretun?
A ju ka ra malli i shpisë

a ju ka ra malli i robnisë
a u ra n'mend për babë e nanë
a u ra n'mend për motër e vlla
a u ra n'mend për shingjergja t'bardhë
a jau ka mërzitë balta deri n'gju

a jau ka mërzitë mjekrra pa e rrue
a jau kanë mërzitë kmishat pa ndrrue
a jau ka mërzitë drita pa dalë?
Ça kanë thanë agët e ngujuem?
-- Asnja sosh, more krajl, nuk asht

por nji shoq ne na ka dekë
e s'po dimë ku me e shti n'dhe
se hapsanen po na e qelbson.
Besë s'e xen krajli se ka dekë
po ma thrret at çikën e vet

çilcat n'dorë çikës ja ka dhanë
edhe t'vogël te i ka thanë:
-- Ulu i herë te ai burg i zi
edhe kqyr se ça ka ndodhë!
Ka marrë çilcat çika n'derë ka shkue

dy herë çelc edhe e ka zhdry.
Kur ka nisë n'at burg me hi
Arnautin po ma sheh shtri
bash jaran ma kish pasë at djalë
para krajlit çika koka dalë

ka qitë krajlit e na i ka thanë:
-- Kurrnja asqil ndër agaj nuk janë
vig ma kin at trimin Osman
vig ma kin at Osman Agën e ri
a ma falë, ore, në dhe ta shti?

Si n'ma dhaç n'dhe me mbulue
si t'më thuesh kam me t'ndigjue.
Aspak besë krajli s'e ka xanë
niqind vetë n'derë t'burgut i ka çue
dhetë ma t'fortit n'burg i ka shti.

Krejt i dekun Arnauti ishte ba
jasht e qitën, krajli ma ka pa;
por sa kopil krajli ishte kanë
ka nisë provë e provë po ban:
i ka mbledhë nandë gjarpij shullanit

n'gjyks gjarpijt trimit ja ka vu
se sa fort gjarpijt e kanë çokatë
gjallë ish kanë e për t'gjallë s'a ndie.
I ka ndezë dy zjarma të mdhaj
e ndërmjet Osmanin ma shtjen

para e mbrapa lkura m'i pëlset
gjallë ish kanë për t'gjallë s'a ndie.
Aspak besë krajli s'i ki xanë.
M'i ka marrë njizet maje gozhdash
për nën thoj fell ja ka shti

der qi gjaku m'i ka dalë
gjallë ish kanë, për gjallë s'a ndie.
As hiç krajli besë s'i ki xanë
se i pabesë fort m'ish kanë!
Po don krajli edhe i provë me ba:

m'i ka zgjedhë tridhetë çika t'mira
mirë po i vesh e mirë po i mbathë
te kryet të dekunit m'ja ka çue
për rreth t'dekunit bashkë po kcejnë
për rreth t'dekunit po lodrojnë

për rreth t'dekunit po kndojnë.
Çika e krajlit tu kryet i ka qillue
mirë Osmani ma ki pasë hetue
me njan sy ma paska shikjue
buza n'gaz m'i paska shkue

mirë po i qesh njana anë mustakut.
Çika e krajlit m'ish kujtue
për mbi ftyrë rubën ja ka lshue.
Ç'kanë qitë shoqet e i kanë thanë?
-- Pasha at Zot qi na ka dhanë

njetash qeshi Osman Aga i ri.
-- Zoti u vraftë çika, u ka thanë!
se ky djalë i herë ka dekë
krejt gjynahet Zoti ja ka falë
shpirti n'gaz shoqe, m'i ka dalë.

Ça i ka thanë çika babës s'vet?
-- Pash at Zot, krajl qi t'ka dhanë
po gjynah ty si s'asht tuj t'ardhë
për t'dekun njerin me e mundue
gjithfarë provash n'te mej provue.

Paj ka dekë e ka mbarue
erë e keqe ktij asht tuj ardhë
se tash tri ditë ka ndej mbi tokë
a thue t'dekunit, krajl, po i tutesh?
Hiqja prangat, krajl, prej kambvet

edhe duert me m'ja shpengue!
As hiç krajli s'paska besue.
Ma ka thirrë balozin me shpatë
ndër sy t'tij Osmanin e ka lirue
ja ka hjekë bylegitë prej kambësh

ja ka hjekë prangat prej duersh
përmbi krye shpatën ja ka lshue!
Sa mirë Osmani shpatën e ka hetue
fluturim në kambë m'asht çue
shpatën n'dorë ai po ma merr

si i tërbuem balozin p'e pret.
Kurrkujt n'mend s'poj bjen me qindrue
gjithë kujtojnë se i dekuni u ngjall
mnerë e madhe t'gjithëve u ka hi
Të tanë dekun m'i paska ba

synin krajlit m'ja ka verbue
krahin krajlit m'ja ka shkurtue
rrafsh me tokë kullat ja ka rrënue
dymbdhetë agët trimi i pshtoi
tridhetë çikat po m'i bashkon

n'at Jutbinë t'tana po i çon
tridhet djelm po m'i marton
çikën e krajlit për vedi e ndalon.
Bani danam e bani dyzen
darsëm ban nandë ditë e net!

Se atje un nuk jam kanë
si kam ndie e si më kanë thanë;
se kto janë prralla prej motit
ndihmën paçim na prej Zotit!